De Zin van mijn Leven

Beschrijving

VRIJHEIDSJOURNAAL, aflevering 8

Antje van Praag van der Veen

De plaats van handeling is voornamelijk Laren (NH).

Vroeger was Laren een arm dorp, waar nogal wat kunstenaars woonden. Aan de Groene Gerritsweg in Laren lag het kamphuis ‘De Toorts’. In ‘De Toorts’ hielden arbeidersgezinnen uit het hele land goedkoop vakantie. De Toorts was tevens een trefpunt van progressieve en antifascistische mensen. Hoofdpersoon is ‘Antje van Praag-van der Veen, 80 jaar oud. Zij schetst haar leven in gesprekken met haar zoon en haar kleindochter. Haar relaas over politieke en sociale gebeurtenissen vroeger en nu wordt hierdoor zeer persoonlijk en soms emotioneel. De film zal in het heden beginnen en eindigen, zodat het geen verleden tijd-terugblik wordt.

Antje geeft een ooggetuigeverslag van een tweetal dramatische gebeurtenissen uit onze vooroorlogse geschiedenis:

Antje met kleindochter Maria

– de arrestatie in Laren van een aantal Duitse anti-fascisten, die een bijeenkomsst in De Toorts bijwoonden. Bij deze arres­tanten was ondermeer Willy Brandt. Ondanks de vele heftige protesten werden deze mensen aan Hitler-Duitsland uitgeleverd, dat hen ter dood bracht. Willy Brandt wist onderweg uit het transport te ontsnappen. De arrestatie in de meidagen van 1940 van een aantal vooruitstrevende Nederlanders, die samen met NSB-ers werden opgesloten. Ze werden geinterneerd in Gouda. Bij deze anti-fascisten waren twee mensen uit Laren, waaronder Piet van Praag, de man van Antje. Ook zien we Antje op bezoek in Friesland. Zij volgt het spoor terug naar de armoede en de invloed van Domela Nieuwenhuis.

In ‘De zin van mijn leven’ gaat Antje ook in op vragen die jongeren hebben over de toekomst. Zij geeft het antwoord van een oudere en tevens een vrij optimistische visie op ‘de jeugd van tegenwoordig’. “De jeugd is veel strijdbaarder dan ze ooit geweest is.” “Er is zoveel aktie gevoerd door de ouderen, dat de hele maatschappij daardoor veranderd is, bij vroeger verge­leken. Toen had je geen sociale voorzieningen, je kreeg geen uitkering, niets. Maar door strijd en vergaderen en door akties hebben de mensen dat bereikt. Want je krijgt nooit iets voor niets. En dat proberen ze nu weer helemaal af te breken, want ze hebben nu weer de touwtjes in handen, he, want er is niet veel werk, dus ze kunnen nu wel weer de touwtjes een beetje gaan aantrekken.”

Omdat Antje al voor de oorlog de diskriminatie van haar joodse man heeft meegmaakt, is ze emotioneel erg bij het huidige protest tegen diskriminatie bertokken.

Hat beeldmateriaal is voor een deel dokumentair beeld van het leven van Antje nu (in de Johanneshove in Laren, bij het bezoeken van bijeenkomsten enz.) beelden van Laren, vroeger en nu, veel fotomateriaal uit de periode van De Toorts, divers aktueel en historisch materiaal.

Amsterdam is, zo blijkt in ‘De zin van mijn leven’, een stad met een lange traditie van verdraagzaamheid en van strijd tegen racisme/diskriminatie, fascisme en oorlogsvoorbereidin­gen. We zien beelden van de protestdemonstratie en de bijeen­komst naar aanleiding van de moord op Kerwin en aansluitend de massale herdenking van deze moord, een jaar later, beelden van de massale 21 november-demonstratie en van de herdenking van de februaristaking.

DE ZIN VAN MIJN LEVEN, Nederland, Cineclub Vrijheidsfilms / Video Pers Centrum, 50 minuten, kleur, Nederlands.